Bir şeyler yazmalıyım.
Başlarken, yazacağım şeyler hakkında hiçbir fikrim olmadığı belirteyim. İçimde bir sıkıntı, tasvirimden kaçan bir boşluğumsu dönüp duruyor. Çalışmayı denedim(biraz makale biraz kodlama) olmadı, kitap okumak istedim, o da yok, film desen cânım filmleri ilk 5 dk sında söndürüyorum. Bu ruhsal hezeyanlarımdan dolayı beynim de ağır işler oldu son zamanlarda. İnsanın yapması gerekenleri bilip de yap(a)maması berbat, bu son tümceyi bozuk pikap gibi tekrarlayıp durmak ondan daha berbat.
Gün ağarıyor.
Çıkıp bir dolaşsam, çimlere uzansam, akıp geçen ve geri gelmeyecek hayatımı anlamlandırabilecek kararları alabilecek kudreti bulabilir miyim acaba kendimde?
aklıma takılanlar 
giden zaman geri gelmez,vaktiyle yaşamak gerek…
bu arada hooppp noluyoruz ?sanki önünüzde çok az zaman kalmış gibi konuşuyorsunuz.
ve azıcık depresyon belirtileri…
carpe diem diyorum
evet ama anı yaşarken, bu anlar uzun da olsa olmaz mı? çok uzun…
O zaman Nietzsche ‘den gelsin. Demesi kolay Nietzsche efendi:
Düşün…
Kim üzebilir seni senden başka?
Kim doldurabilir içindeki boşluğu sen istemezsen?
Kim mutlu edebilir seni, sen hazır değilsen?
Kim yıkar, yıpratır sen izin vermezsen?
Kim sever seni, sen kendini sevmezsen?
Her şey sende başlar, sende biter…
Yeter ki yürekli ol, tükenme, tüketme, tükettirme içindeki yaşama sevgisini…
Ya çare sizsiniz ya da çaresizsiniz…
…
Öyle bir hayat yaşadım ki cenneti de gördüm cehennemi de.
Öyle bir aşk yaşadım ki tutkuyu da gördüm pes etmeyi de.
Bazıları seyrederken hayatı en önden, kendimi bir sahnede buldum, oynadım.
Öyle bir rol vermişlerdi ki; okudum okudum anlamadım.
…
Kendi kendime konuştum bazen evimde, hem kızdım hem güldüm halime.
Sonra dedim ki söz ver kendine
Denizleri seviyorsan dalgaları da seveceksin,
Sevilmek istiyorsan önce sevmeyi bileceksin,
Uçmayı biliyorsan düşmeyi de bileceksin,
Korkarak yaşıyorsan yalnızca hayatı seyredeceksin.
Öyle hayat yaşadım ki son yolculukları erken tanıdım.
Öyle değerliymiş ki zaman hep acele etmem bundan anladım.
nietzsche ağladığında yı okudunuz mu?
önce nietzsche’ yi tekrardan tüm baştan okumaya karar verdim: http://www.ideefixe.com/Kitap/tanim.asp?sid=CGI871X7KN4NGBZR732R nietzche ağladığında ondan sonra gelecek. artık bu maratondan nihilist olarak çıkmazsak ne ala :)
o kitabı okumak zordu biraz ve beni hastalıklı bi hale soktu neredeyse:) kitaptan aklımda kalan en önemli cümle ;onun çok ünlü bir söylemi:beni öldürmeyen acı güçlendirir…aslında kötü tecrübe dediğimiz şeyler gerçekten hayata karşı dayanıklılığımızı artırıyor ama azıcık da acımasızlaştırıyor.
hepimize bişiler oldu :)yazılar seyrekleşti…
benim bloğumdan kazandığım tek şey sanırım iki iyi arkadaş…
bu aralar benim yazılar artıcak abimi bilemem arkadaş için sağolun ;)
ahah teşekkürler. Ne diyelim; iş güç, sıcaklar ve ne yazacam şimdi ben triplerinin bir karışımı :))
bu arada hüzünlü bir hava seziyorum yazılarda hoop ne oluyooor daha ölmedik(replik:cem yılmaz)
inanmayacaksınız ama o repliği duymadım daha önce.cem yılmazın çok eski stand up larını izledim
kulağımda kalmış mıdır bilmem.tamamen o anda yazınızdan sezinlediğim şey:)ve sanırım ben cem den az daha sonra bulmuşum bu repliği:)hani olur ya? bi buluş yaparsınız ,bi bakarsınız biri sizden önce bulmuş:)